Deze week was het ‘International Coming Out Day’. Mijn ‘uit de kast komen’, althans de eerste keer, want uit de kast komen blijf je je hele leven doen, was niet heel bijzonder. Niet heel soepel, wel een opluchting. En hou je mond maar over of dat nog nodig is, zo’n dag. Ik vind dat nodig. Het is nodig. En natuurlijk moet je niemand uit de kast trekken. Ieder zo haar tempo. Of blijvend geheim, dat is aan niemand anders dan jouzelf. Ik wil in ieder geval kunnen vieren dat ik een … ja, wat? Trotse pot/high femme dyke/queer vrouw/lipstick lesbo ben. En Pink Terrorist, in hart en nieren.
Zelf was ik opgelucht toen ik uit de kast kwam. Wat daar voor reactie op kwam of nog zou komen, was daaraan eigenlijk ondergeschikt. Jaren later kreeg ik een berichtje: een bedankje. Dat ik zichtbaar was op mijn middelbare school, was een enorme steun geweest voor een ander. Zij was niet alleen, zo werd door mij onbewust bevestigd.
Ik zag – op Coming Out Day – een foto voorbijkomen van Ulrike Lunacek, vicepresident van het Europees Parlement (2014-2017). Zij zei: “I will not hide the fact that I am a lesbian. Visibility reduces fear in people’s lives.” Ik werd spontaan emotioneel. Representatie is zó belangrijk. Nu was ik degene, die in stilte steun vindt in de zichtbaarheid van een ander. Het zijn deze vrouwen, waarvan er inderdaad niet veel zichtbaar zijn, die mijn idolen vormen. En over idolen gesproken. Dankzij Irene Hemelaar en haar oneindige connecties en selfie-queen-status (als dat nog geen woord was, dan nu, speciaal voor haar), heb ik Ulrike mogen ontmoeten. Dat was op het ILGA Europe Equality Gala van 2016 en zij was samen met haar partner. Zó kan een lesbisch leven er (ook) uitzien.
En zo zijn er meerdere geweldige vrouwen die ik persoonlijk ken en waarvan ik mag leren, tegenop kan kijken en mee mag samenwerken. Een Irene, die mij onder haar vleugels nam en als iconische, activistische kracht blijft verbinden en inspireren. Een Dounia (Maruf) en een Joyce (COC), die als pilaren der emancipatie nog zoveel meer bereiken dan ooit in de verslagen en rapporten van hun organisaties tevoorschijn zal komen. Dames weet, dat jullie werk wordt gewaardeerd, tot over alle grenzen en soms van heel dichtbij. Een Lex, die op geheel eigen, galante wijze een seksuele revolutie bedrijft met De Stoute Vrouw. Die stil staat bij de vrouw, die wellicht niet meer genieten kan, of die dat nu toch eens proberen wil.
En vorige week was daar een Oreoluwa. Eén van de meest dappere vrouwen die je maar kunt ontmoeten. De littekens op haar arm? Och, van de splinters uit de houten plank, waarmee de pastoor sloeg om de demonen uit te drijven. Is hem niet gelukt hoor. Ja, uit huis gezet, maar dat komt goed. Mogelijk 14 jaar cel, of natuurlijk gestenigd worden door de buurt, zou kunnen. Maar laten we doorgaan. Oneindig optimisme. Stralend en overweldigd door geluk en een gevoel van thuiskomen in Het Mandje. De eigenaresse is vereerd, ook dankbaar voor haar werk ver weg en geeft een rondje. Een land waar haar activisme, weleens het laatste kan zijn wat ze doet. En tóch.
Oreoluwa, heb de moed om door te gaan. Jij bent voor zoveel vrouwen haar, die zij dankbaar zijn.
