Vandaag ontmoette ik Bas. Bas is homoseksueel. Als kind werd Bas gepest. Hij was anders dan anderen en dat achtervolgde hem de rest van zijn jeugd. Bas groeide op in een oer- Hollands orthodox gezinnetje en leerde al vroeg dat homoseksuelen naar de hel zouden gaan. Iedereen vond dat. Op school zeiden ze dat. Thuis en ook in de kerk wonden ze er geen doekjes om. Sodom en Gomorra! Hel en verdoemenis! Dus toen Bas zestien jaar was deed hij zijn eerste poging tot zelfdoding. Het mislukte, zoals alles mislukte in zijn leven. Diverse therapeutische behandelingen, oppervlakkige krassen in zijn onderarm en een weerbaarheidstraining verder, besloot Bas met zijn nieuw geleerde vaardigheden uit de kast te komen.
‘Pap, mam, ik moet jullie iets vertellen..’
Zijn ouders vielen flauw, de kerk sloot haar deuren, zijn familie sprak er schande van en zijn pesterige buurmeisje zei het altijd al geweten te hebben. Dus besloot Bas niet veel later op kamers te gaan in een speciaal voor hem ingericht isolement.
Na een code rood recessie kwam Bas via http://www.sodomengomorra.nl in aanraking met andere homoseksuele jongens die net als hij échte christenen waren. Van blijdschap en om zijn Nederlandse identiteit te benadrukken zong hij het Wilhelmus. Er ging een wereld voor hem open. Bas meldde zich aan bij een soort zelfhaatgroepje dat maandelijks in de Ardennen bijeen kwam om de homo in hen uit te drijven. Ter hoogte van een derde uitdrijvingsritueel ontmoette Bas zijn eerste vriendje en besloten zij samen een hapje te nemen van de giftige appel.
Inmiddels wonen Bas en David samen in de anonimiteit van een grote stad. In een Marokkanenbuurt om precies te zijn. Ze durven er niet hand in hand te lopen, want Marokkanen vinden homo’s stom weet David. Nou ja, niet allemaal want homoseksuele Marokkanen zijn best chill vindt Bas. Bovendien laat Bas meestal ook ter hoogte van het voetbalstadion de hand van David los en hoeft David op zijn beurt niet zo nodig een handje wanneer ze door die ene beruchte witte achterstandsbuurt lopen. Oh..en in zijn ouderlijke dorp natuurlijk, dat is bij voorbaat al vragen om ellende vindt hij. Net zoals wanneer ze skinheads passeren, langs een schoolplein lopen en laatst op het centraal station. Bas en David hebben geleerd dat het loslaten van elkaars hand, hen in allerlei omstandigheden best makkelijk af gaat.
Gelukkig is het nu verkiezingstijd en voelen Bas en David zich gesteund met alle aandacht van de verschillende politieke partijen die van mening zijn dat homoseksualiteit nou eenmaal diep verankerd is in de Nederlandse cultuur en de acceptatie ervan thuis hoort bij het hebben van een Nederlandse identiteit. Het geven van elkaars hand moet in iedere omstandigheid kunnen. Bij het bespreken van homofoob gedrag, wijzen alle politieke voormannen in de richting van Mekka. Het is de schuld van de Marokkanen en de Turken dat dit in bepaalde buurten van Nederland nu niet meer kan. Het idee dat er ooit wel een tijd is geweest en dat niemand er aanstoot aan gaf, vinden Bas en David een vrolijke gedachte. Dat zal dan ergens in de jaren vijftig zijn geweest, toen er nog geen Turken en Marokkanen in Nederland waren, denkt David. Al herinneren ze zich ook nog goed de ophef rondom het programma Zomergasten toen de Premier als in een volkstribunaal werd uitgehoord over zijn geaardheid en stellig ontkende een homo te zijn. De kranten stonden er dagenlang vol van, in alle buurten van Nederland haalde men opgelucht adem en daar kwam geen Arabische letter aan te pas.
Toch zouden Bas en David het best fijn wanneer Turken en Marokkanen in Nederland er voor kunnen zorgen dat de Nederlandse overheid niet langer weigerambtenaren gedoogt en Turken er voor gaan zorgen dat discriminatie op de arbeidsmarkt voor transgenders afneemt. Bas hoopt op zijn beurt dat Turken en Marokkanen er dan ook voor kunnen zorgen dat homo’s in de voetbalwereld makkelijker uit de kast kunnen komen. Al ziet David liever dat Turken en Marokkanen er eerst voor gaan zorgen dat partijen zoals de PVV, de ChristenUnie, SGP, DENK en het CDA niet langer hun medewerking weigeren om Artikel 1 van de grondwet aan te passen zodat discriminatie op grond van geaardheid voortaan écht verboden kan worden. Bas denkt dat als Turken en Marokkanen dit allemaal écht kunnen, of hiertoe kunnen worden gedwongen, zij misschien dan ook nog eens met zijn ouders kunnen gaan praten, om hen voor eens en altijd uit te leggen dat homoseksualiteit nou eenmaal diep verankerd is in de Nederlandse cultuur en de acceptatie ervan thuis hoort bij het hebben van een Nederlandse identiteit.
Tot die tijd overwegen Bas en David om voor de zekerheid gewoon weer op D66, Artikel 1 of op de ‘Partij voor de dieren’ te gaan stemmen. Want als het er op aan komt, is vooral die laatste partij ontzettend lief voor mensen, aldus Sebastiaan…en zo zweefden zij nog lang en gelukkig.
