Gisteren belde mijn vriendin Natasja Floor. Natasja is medepresentator bij Pink Terrorists maar nu voornamelijk werkzaam bij RTV Noord Holland. Zij wilden een item maken over de homofobe incidenten en aan het eind van het gesprek herrinnerde zij zich dat ook ik een keer slachtoffer ben geweest van homofoob geweld. Het was 15.00 uur en zij wilden het item af hebben voor het nieuws van 17.00 uur maar ze hadden nog niemand om te interviewen dus vroeg Natasja of ik niet mijn verhaal wilde doen. Na enige twijfel stemde ik in.
Een behoorlijke uitdaging voor de interviewster, Annabelle, aangezien het een item van anderhalve minuut zou moeten worden. Zoals mensen weten die mij kennen en/of soms mijn blogs lezen ben ik nogal breed van stof. To the point komen is niet echt mijn specialiteit. Ik wil altijd de omstandigheden verhelderen, verschillende standpunten belichten of doorfilosoferen over een gegeven stelling. Annabelle, gaf mij vier vragen voordat ze gingen filmen. In de vraagstelling lag al enigszins besloten wat voor antwoord ze verwachtte.
Ondanks de commotie vanwege de haatflyer en het incident bij het C.S waar twee homoseksuele mannen zijn aangevallen afgelopen weekend, ben ik niet ontsteld.
Dat neemt natuurlijk niet weg dat ik het vreselijk vind wat de slachtoffers van het geweldsincident hebben mee moeten maken. Ik weet uit eigen ervaring wat een impact zo iets heeft. De haatflyer ach ja wat zal ik daar over zeggen. Het taalgebruik en de statistische onderbouwing van de z.g feiten zijn zo belachelijk dat ik er eigenlijk mijn schouders voor op haal en een beetje om moet giechelen.
Doordat, Annabelle, mij de vraag voorlegde, waarom er een toename van geweld tegen homo’s lijkt te zijn ben ik daar eens uitgebreid over na gaan denken. Ik ben geen expert maar misschien komt het vanwege onze toegenomen zichtbaarheid en het feit dat we met steeds luidere stem onze plaats op eisen in de maatschappij. Overal wapperen regenboogvlaggen, worden regenboog zebrapaden aangelegd en bemoeien lhbtiq-organisaties zich met allerlei onderwerpen die voor ons van belang zijn. Op wettelijk gebied hebben we veel voor elkaar gebokst en zijn veel van onze rechten nu vastgelegd. Dankzij de inzet van onze belangenorganisaties zoals het coc met nu al weer geruime tijd mama Tanja Ineke aan het hoofd. Irene Hemelaar die acht jaar aan het hoofd van de Amsterdam Pride heeft gestaan en in die periode van de Gay Pride , De Pride heeft gemaakt. Een inclusief feest voor de lhbtiq gemeenschap waar nu alle letters aan bod komen. Geloofsgemeenschappen die door de inzet van bevlogen mensen steeds meer open staan voor de lhbtiq-ers in hun eigen gemeenschap. Dan denk ik b.v aan Wielie Elhorst of Hashim Janssen.
De transgendergemeenschap die de afgelopen paar jaar opgebloeid is door de inzet van allerlei gepassioneerde mensen die zichtbaar en strijdbaar zijn. Yvo Manuel Vas Dias van TransAmsterdam, Ana Paula Lima, Beyong Veldkamp van Trans United b.v maar ook de cabaretiere Merel Mooistra een trotse transvrouw die dit onderwerp in haar voorstellingen verwerkt zonder dat het perse de boventoon voert.
Twee weken geleden was het mij al opgevallen dat toen Lady Galore en haar vriendinnen werden belaagd, strijdlust de drive van de diva’s was. Niet angstig bibberend weg kruipen in een hoekje nee de cavalerie erbij halen. Een gesprek met de politie organiseren en je verhaal vertellen. Zorgen dat er veranderingen ontstaan waardoor er in de toekomst beter met soortgelijke situaties wordt omgegaan. De gemeenteraad die het incident bespreekt enz, enz.
Roze in Blauw onder leiding van de strijdbare Ellie Lust heeft zich de afgelopen paar jaar sterk gemaakt voor onze gemeenschap. Politieagenten die worden getraind, hoe om te gaan met de slachtoffers van geweld tegen lhbt ers en steeds beter functioneren.
Door mijn programma Pink Terrorists heb ik vele strijdbare lhbtiq-ers ontmoet, van activisten tot politici en kunstenaars. Vertegenwoordigers van organisaties of mensen die zelf een project opstarten, allemaal vanuit passie met als doel om verbinding te leggen, de zichtbaarheid van onze gemeenschap te vergroten en te strijden voor algehele acceptatie van onze community. Niks tolerantie, acceptatie is wat wij willen.
Dat we daardoor ook vaker in conflict komen met mensen die niets van ons willen weten is daardoor eigenlijk een logisch gevolg. Des te luider wij onze stem verheffen des te zichtbaarder zal ook de homofoob zijn. Realiseer je ook dat hij/zij niet in een hokje onder te brengen is. Vaak religieus gemotiveerd zoals b.v uit de flyer blijkt maar ook net zo vaak niet. Soms allochtoon maar vaker niet, meer dan 60% van de daders zijn autochtone mannen. Laat je dus niet gebruiken om de ene groep tegenover de andere te plaatsen in je afkeuring. Misschien waren de twee daders van het geweld tegen de twee mannen wel Marokkaanse jongens maar dat zegt iets over die twee jongens en niets over de Marokkaanse gemeenschap deze is namelijk net zo divers als elke andere gemeenschap in hun wel of niet accepteren van lhbtiq-ers. Het was Ahmed Marcouch die als eerste vragen stelde in de kamer over het incident waarbij Lady Galore betrokken was in Maastricht.
Ben ik boos, ja. Blijf met je poten van ons af, van iedereen af. Ben ik bang, nee net zoals vele anderen die te maken hebben gehad met geweld ben ik mij meer in gaan zetten. Strijdbaar zoals Dolly Bellefleur (20jaar geleden gebroken neus) Mayday (2xbelaagd zelfs bedreigd met pistool) Snorella WC ( van haar fiets geslagen) Lady Galore ( belaagd in Maastricht) allemaal helden die ondanks het risico dat zij soms lopen strijdbaar zijn gebleven. Niet iedereen kan of wil dat en dat begrijp ik!
Ik wil homofobie niet bagataliseren maar ik wil zeker ook niet in de slachtofferrol geplaatst worden. We zijn sterk als community en we laten ons door niets of niemand weer de kast in jagen misschien wel erop maar nooit meer erin.
