Ra ra wie ben ik? vroeg ik mij eens af.

En toen werd er aan mij gevraagd of ik een blog wilde schrijven..

Yeah. Sure i would! Maar ik heb er geen kaas van gegeten!

Ben wars van interpunctie en schrijfstijlen. Vervolgens browsen naar voorbeelden op het internet, op zoek naar tips and tricks, de ene blog nog mooier, leuker en professioneler dan de andere en ik had zoiets van. Weet je Mona..doe gewoon je eigen ding.

Ervaring of niet, schrijf. Schrijf van uit je gevoel, spreek van uit je hart.

So here goes…

8 was ik. 8 jaar oud en hartstikke verliefd op het mooiste meisje van mijn klas. Sophie. Blond haar, blauwe ogen en ze lachte altijd zo lief naar me. Yep ik was jong maar ik wist het zeker: ze was het liefste en mooiste meisje die ik ooooit had gezien. (je bent zo lekker melodramatisch als je jong bent en sommigen van ons raken dat nooit kwijt)
Sorry, not sorry.

But anyway: ik was heel erg verliefd en wilde het van de daken schreeuwen: IK BEN OP SOPHIE!!

Al mijn vriendinnetjes waren echter OP een jongen. Jongens..ja die waren wel stoer, ik kon leuk met ze buitenspelen en kattenkwaad uithalen, maar ze haalden het niet bij mijn Sophie. (weer zo lekker melodramatisch)

Ik merkte al heel snel dat ik “anders” was. Waarom was ik als enige verliefd op een meisje? En ik voelde opvallend genoeg al snel dat het iets was dat ik beter niet hardop kon zeggen.

Ook in mijn familie was dat het geval. Mijn familie, bless them.. is nogal gelovig (geeft verder niet) maar er was geen ruimte voor het ‘’anders zijn.” Zoals in veel families waren er bepaalde verwachtingen aanwezig die als rode lopers voor je werden uitgerold. Yep, zonder gastenlijst . Sang. Gewoon VIP. Verwachtingen waar je aan moest voldoen. Punt. Daar werd niet van af geweken. Zo werd er van mij verwacht dat ik mijn school zou afmaken, ik een leuke baan moest zoeken en een leuke vent aan de haak moest slaan, en kindjes baren. Dat is allemaal wel gelukt maar daar kom ik later op. Oke? Cool.

Die verwachtingen strookten natuurlijk niet met het feit dat ik als jonge meid verliefd kon worden op meisjes.
Vallen op hetzefde geslacht. Homosexueel zijn. Homosexuele gevoelens hebben. Fuck no. Dat was een probleem.
Zeker in mijn familie. Grapjes over homosexuelen, nare opmerkingen, afkeurende blikken..op straat, op tv.
Verschillende familieleden, mijn ouders inclusief hadden en hebben vrij sterke meningen als het gaat om homoseksualiteit en diversiteit. Fuck no, bruh. Ik hield dus mooi mijn mond. En dat heeft een aantal jaren geduurd.
And i kept quiet. Als meisje verliefd kunnen worden op meisje. Zei er niets over. Tegen niemand.

Totdat ik de vader van mijn kinderen leerden kennen. Een zorgzame, lieve en begripvolle man. Ik viel als een blok voor hem. Met zijn donkerbruin, golvende manen, blanke huid en eveneens bruine ogen. Vind ik mannen dus ook leuk?
Later kreeg het een naam voor mij: bisexueel. Het kunnen vallen op mannen en vrouwen. Oh, dus dan ben ik bisexueel? Oh, oke! Ik vond dat ik wel eerlijk tegen hem moest zijn, en vertelde hem mijn gevoel en hij reageerde heel begripvol.
Hij respecteerde en accepteerde het, en kon mijn eerlijkheid erg waarderen. Enorm fijn! Eindelijk iemand met wie ik mijn gevoel kon delen, en die mij niet veroordeelde. School heb ik afgemaakt. Leuke baan was gevonden en die leuke kerel…check. We hebben heerlijke jaren samen gehad. En die kindjes heb ik inderdaad gebaard.
Maar ik was niet gelukkig.

Dit deelde ik met hem en hij kon mijn gevoel niet anders dan beamen. Benoemde onze relatie op een gegeven moment als die van broer en zus. Geen ruzie, geen strijd. Maar ook geen vuur. Geen passie. Gewoon platonisch door het leven gaan, als goede, hechte vrienden onder een dak wonen. Dat ging wel, maar het kon zo niet langer. Weet me nog te herinneren aan de keukentafel te zitten en niet te ontkomen aan dat al langer knagende gevoel voor mij. WAAROM ben ik niet gelukkig? Ik heb alles voor elkaar. Voldoe aan het ideaalbeeld van familie en maatschappij. Huisje, boompje, beestje..inmiddels zwanger van ons derde kindje. Waarom klopte het niet?
Alsof ik dat ergens diep van binnen niet wist. En hij wist het ook. “Mona, denk je niet dat je lesbisch bent ” IK? Lesbisch? Waaaaaat?? FUCK NO.
Al mijn gevoelens van schaamte, onzekerheid, angst voor afwijzing van familie en vrienden staken weer de kop op. Neee…dat kon toch niet? Ik kon toch niet lesbisch zijn?? Maar hij was heel erg lief en heel begripvol. “Schat…Je bent altijd goed geweest voor mij en de kinderen. Volg je gevoel en wees eerlijk tegen jezelf. Als je zo geaard bent, dan kun je dat niet langer negeren.”

Een zeer moeilijke tijd brak aan. Zat zo in de knoop met mijn geloof. Met een Rooms Katholieke achtergrond was het voor mij absoluut niet denkbaar om anders dan hetero geaard te zijn. (Guess again, denk ik nu..maar dat volgt in een andere blog. Ghehe.) Wat deed ik mijn gezin aan. Hoe moest dit nou met de kinderen. En die arme man…het speelde allemaal door mijn hoofd. Maar ik moest mezelf zijn. En mijn ex-partner bleek ook niet gelukkig. De platonische relatie werkte voor mij, maar voor hem was het een eenzame tijd. Hij miste zijn vrouw..en die kwam niet meer terug. Hij verdiende beter. Ik verdiende beter. Het kon niet anders. Eenmaal toegegeven dat ik lesbisch ben kon ik niet meer terug. Het was als een trein die in gang was gezet en niet meer gestopt kon worden, noch vaart kon minderen.

Mijn coming out proces, het uit de kast komen, was zwaar. Mijn ouders reageerden allerminst blij, met mijn familie heb ik geen contact meer…en sommige “vrienden” hebben me laten vallen. Nee…jezelf durven zijn gaat niet altijd vanzelf. Het was een moeilijke tijd. Gelukkig had ik veel steun aan mijn ex-partner, en goede vrienden die bleven. De kinderen waren nog jong..maar mijn dochter, 12 jaar destijds, vond het fijn dat ik eerlijk tegen haar was. Ze had natuurlijk wel het een en ander opgemerkt aan veranderingen tussen mij en haar vader en erover liegen had onze band flink beschadigd. Geduld. Begrip. Liefde. Vertrouwen. Respect. Toewijding. Verdriet. Boosheid. Gemis. Rouw. Acceptatie. Alles passeerde de revue. Voor hem. Voor mij. Voor ons gezin. Voor de kinderen bleek uiteindelijk belangrijk dat zij goed contact behouden met hun vader. Met beide ouders. Mijn ex partner nam mij niets kwalijk. Ondanks en dankzij alles wat er is gebeurt. We gingen als goede, liefdevolle vrienden uit elkaar.

Life is good to me right now. Volledig jezelf durven en kunnen zijn. Niet langer jezelf verloochenen. Houden van wie je houdt en je daar niet voor schamen. Het is een geweldig geschenk. De goede vrienden bleven. Mijn ex staat inmiddels open voor een nieuwe liefde. De kinderen hebben hun beider ouders nog.

And they all lived happily ever after.
Of toch niet….?

Tot volgende week.

Dikke kusknuf,
Mona