The little General

In mijn introductie blog vertelde ik jullie dus de trotse moeder te zijn van drie kinderen. (Nou dat ben ik nog steeds hoor. BEREtrots!

Toen mijn oudste, een dochter, 11 jaar was kreeg ik mijn tweede kind. Een zoon. Dolblij waren we, was ik met de komst van nog een kind. En een zoon! Na jarenlang een dochter te hebben opgevoed vond ik het erg leuk en spannend om een moeder van een zoon te worden. Want hoewel ik beide kinderen dezelfde normen en waarden mee zou geven waren er toch verschillen met name in de verzorging te bespeuren. (en wel 1 overduidelijke van nog geen pinklengte lang.) Ghehe.

Anderhalf jaar later werden we opnieuw verblijd met de geboorte van een kind. Ditmaal een dochter. We konden ons geluk niet op! Drie gezonde kinderen die middels voorspoedige bevallingen ter wereld zijn gekomen. Met ons vijven vormden we een gezellig, liefdevol gezin.

Drie kinderen. Een ouder kind en twee nakomertjes. Werk en huishouden. Een relatie. Hoe heerlijk ook, de combinatie kon weleens pittig zijn. Wij als ouders zagen er op toe dat ieder kind naast de basisbehoeften van liefde, natje en droogje, onderdak.. ieder ook hun aandacht kreeg en quality time met ons alleen. Winkelen met de oudste in het weekend, samen uit eten, of even komen buurten voor een praatje op haar kamer..met onze oudste zoon een spelletje doen of een boekje voorlezen als de baby sliep, knuffelen en spelen met de jongste voor het slapen gaan. De oudste was een lief kind die net aan een nieuwe fase in haar leven begon op de middelbare school als populaire en bruisende brugpieper….en aan haar puberteit. Ai. Fissa voor iedere ouder. LOL. De middelste ging rustig zijn eigen gang als kleuter, en de jongste was een vrolijk peutertje maar wel met een pittig karakter. Haha. Ze was de jongste van de drie maar liet haar stem gelden. Een temperamentje zat erin. Als ze iets niet wilde of niet leuk vond, liet ze ons dat weten. Het liefst gepaard met de nodige decibellen. Ai mang. Damn. Dezelfde normen en waarden dus meegeven…maar te maken hebben met drie verschillende mensen en dus ook karakters. Het was belangrijk voor ons als ouders om er  voor hen te zijn en voor de kids om onze actieve inzet en toewijding te ervaren. Naast qualitytime als gezin gingen we er ook met ons allen een dagje op uit of brachten we juist gezellig thuis een dagje samen door.

Met de jongste leek er dat ze wat ouder dan twee jaar oud was, echter iets aan de hand te zijn. Ik kon mijn vinger er in het begin niet op leggen..maar ze leek niet lekker in haar jonge velletje te zitten. We brachten haar op vaste dagen met haar broer naar het kinderdagverblijf, om daar met andere kinderen in aanraking te komen en samen te spelen. Haar broer zou met een half jaar naar de basisschool gaan, en zo kon zij alvast wat wennen. Goed voor de sociale ontwikkeling, dachten we. Maar het vrolijke meisje was steeds vaker minder vrolijk. Vooral op het moment dat ik haar na het wassen wilde aankleden. Dan werd ze boos! Huilen, gillen, met hevige armen en benen bewegen om te voorkomen dat ik haar aan kon kleden. Ik wijtte het eerst aan een slecht humeur..maar ook na een goede nachtrust of dutje vertoonde ze dit gedrag. Niet te begrijpen! Wat is er toch aan de hand? Dit gedrag heeft langere tijd aangehouden..soms reageerde ze wat minder heftig dan andere keren, maar er was altijd strijd. Een lastige tijd vonden we dat, omdat we niet wisten wat er aan de hand was. Omdat we haar frustratie en daarmee heftige reactie niet begrepen. Het consultatiebureau kon ons ook geen duidelijke adviezen geven. Moeilijk. Erg moeilijk.

Een specifiek voorval bleef mij echt goed bij. Op een ochtend klaarmaken voor het kinderdagverblijf, was er wederom strijd. Ik had een leuk spijker met roze outfit voor haar klaarliggen die ik bij haar aan wilde doen. Compleet met roze diadeem voor in haar keurig gekapte haartjes. Maar ze had overduidelijk andere ideeën. Met luide stem riep ze om mijn aandacht. “Mamma, kijk!” En met een grijns op haar gezicht die weinig goeds voorspelde, brak ze de diadeem doormidden. “NEE!” riep ze luid. Ik zal nooit vergeten hoe ik mij toen voelde. Wow! dacht ik nog. Hier is echt wat gaande. Maar wat? Oke, dan geen diadeem?? Maar ook de kleding wilde zij pertinent niet aan. Volledig overspoeld met verslagenheid ging ik op de vloer zitten en riep ik haar bij me. Ze kwam op mijn schoot zitten. “Wijffie”, zei ik. “Mamma begrijpt het niet. Wat wil je dan? Je moet toch kleren aan?” Op dat moment liep ze weg en liet ze me in verbazing achter. Om terug te komen met kleding van haar broer. “Wil je dit aan? Maar dat is de kleding van je broer. Dat gaat niet.” Maar de blik op haar gezicht was overduidelijk.

Andere weg inslaan, mommy dearest. Make U turn. NOW.

Ik kocht eerst stoere meidenkleding…want ja de mens is vaak hardleers en ik in deze ook. Sigh.

Of gewoon echt ontwetend. Not sure yet. Not even now. Had niet echt een clue van wat er nou precies speelde. Maar goed, stoere meidenkleding it is…whatever the hell that means…maar ik doel dus op kleding zonder franjes, en andere borduursels en versiersels.

En niet roze. Zo NIET roze. Maar ook dit lag gevoelig, want ze wist op de een of andere manier dit toch te onderscheiden van jongenskleding. (These kids ain’t dumb, you know. Just so you know.) Er was minder strijd..maar er bleef….strijd met aankleden. Achteraf gezien ben ik zo trots dat hij zich niet liet kennen en bleef aangeven dat het niet goed zat. En groot hart dat hij heeft neemt hij het ons op de dag van vandaag niet kwalijk.

8 jaar is hij nu. Sterke persoonlijkheid, my lil one.

Anywho…in de jaren erna, volgden ontwikkelingen zich in rap tempo op. Met het ouder worden en zich beter kunnen uiten en gevoelens duidelijker verwoorden, maakte hij kenbaar en werd het ons duidelijk dat onze dochter zich geen meisje, maar een jongen voelt. En ook als zodanig benaderd, behandeld en aangesproken wil worden. Zij werd hij. Ook had hij zelf een nieuwe naam bedacht waarmee hij wil worden aangesproken. Hij draagt inmiddels alleen maar jongenskleding en een kort kapsel. Natuurlijk was het voor ons als gezin een verandering, en ik wil niets bagataliseren.. maar de verandering was en is voor ons geen probleem. Eerder het verlossende antwoord en oplossing voor de frustratie die hun “zusje” en mijn jongste telg ervoer en de struggle waarmee hij al die tijd dealde. In ons gezin, inmiddels samengesteld met de komst van mijn vriendin, is er niets onbespreekbaar. De kinderen voeden wij ruimdenkend op met ruimte voor eigen invulling van expressie en meningsvorming. Onze zoon voelde daarom geen enkele belemmering om vrijuit te praten over zijn gevoelens, wensen en behoeften.

Op zijn school was het voor ouders en kinderen in het begin wennen…maar het werd met behulp van begripvolle juffen en schoolleiding gelukkig al gauw normaal. Toch bleven vooral klasgenootjes met vragen zitten en vroegen ze hem te pas en onpas het hemd van het lijf. No pun intended. Dit werd meneer beu, waardoor hij aan mij vroeg of hij voorlichting in de klas mocht geven. Dit vond ik in het begin wat te vroeg. Maar hij vroeg en terecht: “jij geeft toch ook voorlichting? Waarom mag ik dat dan niet? Kids, lol. Touche! Zo gezegd en gedaan…en met ruim 6 jaar (6 jaar, mind you!) gaf hij samen met mij en de juf een voorlichting, waarbij hij vragen van zijn nieuwsgierige klasgenoten en enkele ouders beantwoordde. Tof. Mijn kleine stoere baas.

My little General. Daarna was het voor iedereen helder en was het geen issue meer. Hij was deel van de klas, de kinderen accepteerden hem en hij kan ook op school gewoon zichzelf zijn.

Je zou het een fase kunnen noemen, maar die is dan inmiddels 6 jaar bezig. En ik persoonlijk heb mijn zoon (ja, mijn zoon) niet gelukkiger gezien. Hij voelt zich door ons gewaardeerd, begrepen en erkend in zijn gevoel. And it shows. En uiteindelijk wil je als moeder, überhaupt als ouder..je kind gewoon gelukkig zien. Ik zou wel tegengas kunnen geven (totaal geen behoefte aan overigens, but for discussion sake)  en mijn kind belasten met mijn eigen rugzakje vol opgelegde normen en waarden uit mijn jeugd. Maar daar wordt mijn kind alleen maar ongelukkig van. Mijn jeugd bepaalt namelijk niet zijn toekomst. Dat zou het in ieder geval niet mogen. Dus nee, dat doe ik niet. Jong of niet het kind, in dit geval mijn zoon, heeft gevoel. Hij kan een mening vormen waarnaar geluisterd dient te worden en bestaansrecht zoals hij of zij is/zijn. Wel merken we dat hij nog meer uiting aan zijn gevoel wil geven. En dat het hebben van een jongensnaam en het dragen van jongenskleding niet voldoende voor hem is. Daarom loopt hij nu bij het Genderteam van het VU Medisch Centrum te Amsterdam. Waar zij verder naar de situatie kijken en zich bezig houden met diagnostiek en verdere behandeling. Een spannende tijd, waarbij wij als ouders en gezin hem zullen bijstaan en ondersteunen. All the way. That’s my child. That’s my boy. Believe that.

Een coming out als lesbienne, een genderkind…never a dull moment, huh Mona? Nope. And yes, there is more. Yep..

Tot volgende week, lovies.

Dikke knufkus,

Mona