Mama Alice Nkom op bezoek in “De Trut”
Afgelopen weekend had de welbekende zondag’s disco “de Trut” een symposium georganiseerd rondom het bezoek van de beroemde mensenrechten advocaat Alice Nkom. Deze 72 jarige advocaat uit Kameroen was in Nederland om daar “De Geuzenpenning” in ontvangst te nemen vanwege haar gepassioneerde inzet voor de verdediging van de LHBT+ gemeenschap aldaar. Samen met haar collega Michel Togué werd haar deze mensenrechtenprijs toegekend door Humans Right Watch uitgereikt door Boris Dittrich.
Deze opmerkelijke dame is vanaf 1969 actief als advocaat in Kameroen. Zij is de eerste vrouwelijke advocaat in haar land en sinds 2003 zet zij zich actief in voor de LHBT+gemeenschap. Nadat zij in 2003 twee “vriendenstellen” oorspronkelijk uit Kameroen maar woonachtig in Frankrijk moest waarschuwen om affectie naar elkaar toe niet publiekelijk te tonen vanwege de verslechterde situatie voor homo’s besefte zij zich ineens hoe belachelijk het is dat mensen die van elkaar houden dit als een pervers geheim moeten verbergen. Zij richtte in hetzelfde jaar de organisatie ADEFHO op (Association for defense of Homosexuality) Haar doel was om vervolgde homoseksuelen in de rechtzaal bij te staan aangezien de advocatuur in het algemeen niet staat te popelen om hen te verdedigen.
Door de publiciteit die zij genereerde ook in het buitenland werd ze een luis in de pels van de regering. De inmiddels 84 jarige president, Paul Biya moest steeds vaker vragen over, dit voor hem genante, onderwerp beantwoorden als hij op staatsbezoek was. Toen de Europese Unie haar stichting een subsidie van 300.000 euro toekende was dit reden voor een afgezant van de regering om haar te bedreigen met een arrestatie.
Michel Togué, haar medestander in dit gevecht, besloot na de vele doodsbedreigingen aan het adres van hem en zijn gezin uiteindelijk asiel in Amerika aan te vragen. Daar woont zijn gezin nu terwijl hij is terugkeerd naar Kameroen om zijn werk voort te zetten.
Als oorzaak van de plots toegnomen homofobie gaf ze twee oorzaken. Homoseksualiteit wordt als iets onAfrikaans gezien, een importproduct van het westen en iets dat wordt beoefend door de politieke elite van het land. Als iemand te snel carriere maakt is dit al verdacht, geruchten over hoge ambtenaren die d.m.v (homo)seksuele gunsten mensen banen toespelen doen de ronde. In 2011 publiceerde een krant de foto’s en namen van 50 hooggeplaatste vermeende homoseksuelen.
Gelijktijdig is daar de invloed van religie, die homoseksualiteit etaleert als een perverse zonde en afkeurt. 30% van de bevolking is Katholiek, 23% Protestants en 22% hangt de Islam aan..
Haar bekendste zaak was die van Jean-Claude Roger Mbede Deze man werd in 2011 aangeklaagd en tot 3 jaar cel veroordeeld nadat hij via een serie smsjes had geprobeerd met iemand af te spreken. Hij werd onder erbarmelijke omstandigheden vast gehouden. Ondervoeding en seksuele intimidatie vielen hem ten deel in de gevangenis. Nadat er wereldwijd door verschillende afdelingen van Amnesty International protest werd aangetekend werd hij in juni 2012 vrij gelaten. Nog geen twee jaar later overleed hij nadat hij door gebrek aan financiele middelen niet langer zijn ziekenhuisopname en medicijnen kon betalen, slechts 34 jaar oud.
Alice Nkom vertelde ons over haar strijd om haar organisatie geregistreerd te krijgen aangezien deze ter verdediging van homoseksualiteit werd opgericht, hetgeen strafbaar is. Zij heeft uiteindelijk de prefect ,verantwoordelijk voor deze registratie, weten te overtuigen dat indien een land internationale verdragen heeft getekend deze prefeleren boven lokale wetgeving. Aangezien Kameroen ook de “ Verklaring voor de rechten van de Mens” heeft ondertekend waarin seksuele rechten van individuen worden gegarandeerd, was dit het argument dat hem deed besluiten haar organisatie uiteindelijk te registreren.
Deze lieve grootmoeder had ook een jonge medestrijder meegnomen. Zij wil zich verzekerd zien van de continuiteit van haar werk mocht ze er niet meer zijn, legde ze ons uit. Joseph Achille Tiedjo, vertelde dat een van de grote opdrachten voor hen is om via gesprekken met familie van LHBT+ers begrip te kweken voor hun situatie. Hij sprak over de verdachtmakingen aan zijn adres en over de practische moeilijkheden die zij ondervinden tijdens het uitvoeren van hun werk. Vervoer, slechte wegen of gebrek aan financiele middelen.
Voor mij was het een zeer waardevolle ontmoeting, inspirerend en het maakte mij dankbaar. Dankbaar omdat wij hier in Nederland worden beschermd door de wet. Want ook hier strijden we nog steeds voor totale acceptatie maar vinden wij de rechtstaat aan onze zijde. Hoe erg moet het zijn wanneer je weet dat ook de staat je actief vervolgd vanwege je geaardheid en je seksuele integriteit niet accepteert en vind dat zij het recht hebben om te bepalen hoe je leeft en wie je moet zijn. Als het drinken van een Bailey al verdacht is, als man zijnde, omdat dit als een vrouwendrankje wordt gezien. Je dus continu op je tellen moet passen en altijd in angst leeft voor afwijzing van geliefden of erger nog, gevangenisstraf en/of totale sociale uitstoting, mishandeling of …..
Hoe liefdevol en dankbaar waren beiden naar “het Trutfonds” waarvan zij in 2015 een subsidie mochten ontvangen waardoor zij hun kantoor open konden houden. Ook al was het symposium slecht bezocht, wat mij zeer verbaasde, en lukte het niet om de twee films die zij van plan waren te tonen, te laten zien was het voor mij persoonlijk een succes.
Dus ter afsluiting gaat mijn dank uit naar “Het Trutfonds” het fonds van de Trut waar al hun winst in gaat en die uiteindelijk talloze prachtige initiatieven heeft gefinancierd en nog steeds jaarlijks mooie projecten voor onze LHBT+gemeenschap subsidieerd.
(Via de links kun je delen van het gesprek met Alice Nkom en Joseph Achille Tiedjo terug luisteren)
