Je beter voelen dan een ander is een verschijnsel dat je in alle lagen van onze maatschappij kunt tegen komen . Soms bewust maar vaker onbewust omdat dit nu eenmaal zit ingebakken in de maatschappij en nauw verweven is in onze opvoeding en opleiding en daardoor de perceptie van ons wereldbeeld bepaalt. Mannen die de kwaliteiten van vrouwen kleineren, seksisme. Mensen die “ buitenlanders” willen uitsluiten, witte mensen die neerkijken op donkere mensen, racisme. Hetero’s die neerkijken op homo’s, homofobie of homo’s die transseksuelen weer raar vinden, transfobie en ga zo maar door.
Vandaag nemen we de witte cisgender man eens onder de loep. Hij die zich op de bovenste sporten van de establishment-ladder bevindt, als hij dan ook nog rijk is, waarschijnlijk superieur bovenaan staat. Ik richt mij vandaag tot mijn goede vriend Sander Donkers.
Afgelopen week las ik het interview van Sander Donkers met Anousha Nzume naar aanleiding van het uitkomen van haar boek “ Hallo witte mens”. Sander een van mijn heterovrienden die ik zeer onregelmatig zie maar van wie ik houd omdat hij zichzelf kwetsbaar durft op te stellen en niet te beroerd is om standpunten te wijzigen nadat hij tot nieuwe inzichten is gekomen. Dit bleek ook in dit interview dat niet makkelijk voor hem was en waar hij regelmatig door Anousha op zijn plaats werd gezet. Een gesprek over institutioneel racisme en hoe je vanuit je “witte” wereldbeeld niet kunt weten wat dat voor impact heeft op het leven van een gekleurd mens.
Anousha is een van de mensen die 10 jaar geleden de discussie over zwarte Piet weer eens aanzwengelde en het vanaf die tijd een levensdoel maakt om racisme bespreekbaar te maken in het publieke debat. De lessen die Sander nu aan het leren is had ik al geleerd. Wat we gemeen hebben is dat we beide witte mannen zijn van een “zekere” leeftijd. Een verschil dat grote consequenties heeft voor onze levens is, dat Sander een witte heteroman is en ik een witte homoman. Op de privilegeladder van het establishment bevindt hij zich op de hoogste sporten.
Racisme is niet hetzelfde als homofobie maar kan dezelfde uitwerking op iemands persoon en leven hebben. Leven in een maatschappij waarin jij niet de norm bent betekent dat je je continu moet conformeren. Je vaak niet jezelf kunt of mag zijn. Dat je vaak de keuze maakt om maar te lachen om de flauwe homograppen die worden gemaakt of als er weer eens iemand het woord homo gebruikt, als scheldwoord, dat je de afweging maakt ga ik er wat van zeggen of niet. Soms ga je het gesprek aan en dan krijg je vaak het argument te horen dat ze er niets kwaads mee bedoelen.
Afgelopen week bezocht ik een instituut dat onderzoek doet voor de gemeente Amsterdam naar de consequenties van antihomogeweld in iemands leven en wat de slachtoffers graag zouden willen zien voor maatregelen om dit te voorkomen en tegen te gaan. Daar realiseerde ik mij dat de impact veel groter is dan ikzelf door had. Ik weet niet hoe vaak ik ben uitgescholden de laatste paar jaar. Soms zie je het aankomen maar vaak ook niet. Alweer een paar jaar geleden ben ik op straat aangevallen en werd mijn keel dichtgedrukt door een man terwijl zijn vrouw gilde “maak maar dood hij is toch maar een homo”. De aanleiding doet er eigenlijk niet zo toe. Wat mij het meest schokkeerde was dat niemand ingreep, de lauwe reactie en desinteresse van de politie en het besef dat dit je dus zomaar overdag op straat kan overkomen. Net zoals Anousha ben ik een activist en zet mij al jaren in voor de emancipatie en zichtbaarheid van de LHBTI+ gemeenschap d.m.v mijn initiatief, een multimediaplatform genaamd Pink Terrorists. Ik twijfel of mijn lieve heterovrienden zelfs weten waar die letters voor staan. Door mijn activisme had ik de racismeles al geleerd en door de gemeenschappelijke ervaring van uitsluiting en je continu moeten aanpassen, genoeg empathie om slechts te luisteren en daarna bewust te zijn van (je) het diepgewortelde racisme en daardoor je gedrag aan te passen.
Ik ervaar de laatste paar jaar een enorme toename van homofobie en transfobie dat zich steeds vaker vertaald in geweld. Natuurlijk zijn mijn (witte)hetero vrienden verontwaardigd wanneer ze over deze incidenten horen maar daarna gaan ze weer naar huis en stappen ze hun heterowereld weer in en raakt het op de achtergrond terwijl het voor mij en de gemeenschap waar ik deel vanuit maak, een dagelijkse realiteit is. De impact die het heeft om steeds vaker te moeten horen dat er in steeds meer landen een beleid is of dreigt te worden ontwikkeld om LHBTI+ mensen actief te vervolgen, frustreert me en maakt mij woedend. Maar ook hier in Nederland steeds vaker berichten van LHBTI+mensen die krijgen te maken met geweld. Het doet wat met je en dat blijft aan je plakken en bepaalt soms je handelen en je kijk op de wereld.
Ik weet dat sommige mensen mij afkeuren en dat ik in sommige delen van de wereld zelfs ter dood kan worden gebracht niet omdat ik iets heb gedaan maar slechts om wie ik ben. Als lieve, witte heteroman heb je daar geen last van Sander Donkers en je zult ook nooit weten hoe dat voelt. Let wel ik ben en voel mij geen slachtoffer en ben ook zeker niet zielig. Wat ik probeer duidelijk te maken aan mijn lieve witte heterovrienden is het effect dat het heeft op mij en andere LHBTI+mensen.
Probeer je net zoals bij het onderwerp racisme bewust te worden van hoe subtiel het kan zijn b.v al bij de opvoeding van je kinderen. Door b.v stereotype genderverwachtingen te hebben, je beeld van wat een man en wat een vrouw is bij te stellen. Het meest gebruikte scheldwoord “homo” uit je leven te bannen en in te grijpen als je seksisme, racisme of homofobie in je omgeving constateert. Schaar je bij de beweging die pleit voor diversiteit qua kleur, seksuele geaardheid en gelijkheid tussen mannen en vrouwen. Een strijd die we met zijn allen moeten voeren willen we tot het gewenste resultaat komen.
Als alle witte heteromannen net zoals Sander zouden zijn heb ik hoop voor de wereld. Ik ben bang dat er veel zullen zijn die woedend worden nadat zij eerst door een stelletje gekleurde dames de les zijn gelezen en dat er nu weer een homo klaar staat om ze de oren te wassen. Ik persoonlijk denk dat we de laatse tijd genoeg boze witte cisgender heteromannen hebben gehoord. Nu is het onze beurt.
Ik hou van al mijn vrienden!!!
