Vol verwachting klopte mijn hart toen ik gisteren de theatervoorstelling in het Mozaiektheater in Amsterdam bezocht. Wat mij gelijk opviel was het publiek. Een diverse mix van jonge mensen. Heel anders dan het publiek dat ik gewoon ben te ontmoeten als ik b.v naar de Stadschouwburg, Stopera of het De La Mar theater ga. Daar ligt ook gelijk de kracht van de voorstelling. Het verhaal dat verteld wordt is een stuk LHBT+ geschiedenis.
Eind jaren 70 begin jaren 80 ontstond in Haarlem (NYC) een nieuwe dansstijl:“Vogue” genoemd. Madonna en Malcolm McLaren hebben er voor gezorgd dat deze dansstijl wereldwijd bekend werd. De oorsprong ligt in de Afro-Amerikaanse gayscene en werd al snel gekopieerd door de Latijns-Amerikaanse gays. Er werden battles georganiseerd en de deelnemers waren bijna altijd lid van een “House” Geleid door een moeder of vader.
“Paris is Burning” is een fantastische documentaire die deze wereld realistisch in beeld brengt.
Belangrijk is dat in de dans d.m.v poses een elite werd geimiteerd die voor de beoefenaars uit een onbereikbare wereld kwamen , zoals modellen en filmsterren. Vaak waren zij dakloos en leefden aan de onderkant van de maatschappij. The House waar zij deel van uitmaakten was hun alternatieve familie.
Dit is de setting van de voorstelling maar dan wel in een 21e eeuws jasje gegoten.
Shakespeare’s tijdloze thema’s van verkleden en verstoppen worden gesampled en gemixt in een blender van 21e eeuwse queer subculturen, dating apps, seks apps, blogs, vlogs, selfies, party drugs, afkick klinieken, romantisch naar elkaar verlangen, Hip-hop, electro en house muziek, straat poëzie, mode. Politiek en dans, dans, dans.
Dit is een deel uit de aankondiging en ik moet eerlijk zijn daar zie je weinig van terug in de voorstelling. Al het bovengenoemde wordt soms even aangeraakt. De kracht van de voorstelling is het acteerwerk van vooral Raymi Sambo en Rikki Beadle-Blair, die de getormenteerde vader en moeder van “The House Of Fierce” spelen. Geliefden die door hun achtergrond de liefde niet kunnen erkennen. Vooral in het begin moest ik er even inkomen vanwege de soms Shakespeariaanse teksten maar zit je er eenmaal in is de voorstelling afwisselend komisch en tragisch te noemen.
The children of The house of Fierce zijn allen tragikomische karakters die Shakespeare storylines afwisselen met ghetto-slang. Fierce, realness, shady en bitch.
De zang en dans waren van een matige kwaliteit maar in een voorstelling over “Vogue“ kon de dans natuurlijk niet ontbreken. De voorstelling duurde anderhalf uur en ik heb mij kostelijk geamuseerd hetgeen ik een prestatie van de acteurs vind omdat er visueel verder niets te beleven viel.De belichting was minimaal, geen decor, slechts een catwalk en ik vond de “kostuums” weinig ondersteuning bieden bij vooral de twee hoofdkarakters. Heerlijke muziek, komische en tragische dialogen en een lovestory die uiteindelijk…….
Conclusie: Een voorstelling voor jonge LHBTers die niets over dit hoofdstuk in onze geschiedenis weten en natuurlijk ook voor de melancholische “oudere” LHBTers die met weemoed terugdenken.
Legendary Children in the House of Fierce
Posted by Joseh Eduardo on Freitag, 3. März 2017
https://www.facebook.com/events/1337429379653791/
