Lieve mama (de brief die ik je had willen sturen, maar nooit verstuurd heb)
Het is nu acht jaar geleden dat ik daadwerkelijk voor mezelf koos en uit de kast kwam als lesbienne. (Ik weet, je kan het woord niet uit staan. Lesbienne. Een vrouw die van andere vrouwen houdt. Die op andere vrouwen verliefd word. En zelfs seks mee kan hebben.) Ik weet. Je gruwelt ervan. Maar het is de waarheid, mama. Ik kan op vrouwen vallen. Maar dat maakt mij geen slecht mens.
Het is acht jaar geleden dat ik al mijn moed bij elkaar opraapte en met E naar huis kwam om daar bij jou en pappa mijn coming out te doen. E. bless him, stelde voor met mij mee te gaan en me te ondersteunen. Vreselijk zenuwachtig en hoogzwanger van de jongste zat ik daar in de woonkamer bij jullie op de bank. E. hield mijn hand vast en glimlachte lief naar me. “Ik blijf de hele tijd bij je, en ik laat je niet alleen.” Gevolgd door een knipoog. Wat is het toch ook een geweldig mens. Mijn gedachten raasden echter onophoudelijk door mijn hoofd. “Moet ik dit wel doorzetten? “Ben ik bereid mijn familie kwijt te raken?” “Is dit wel het juiste om te doen?” Maar dat was het, het juiste om te doen. Ik kon mezelf niet langer verloochenen. Mezelf anders voordoen dan dat ik was. En ik wilde ergens geloven dat jullie mij, jullie eerstgeborene, niet zouden laten vallen. Ik ben jullie kind! Ik weigerde te geloven dat jullie mij zouden veroordelen om iets waar ik niets aan kan doen. Ik ben immers wie ik ben. En ik ben trots op wie ik ben. En wie ik ben, wilde ik graag uiten en met jullie delen.
Wat bleek de werkelijkheid hard.
“Ben je nou helemaal gek geworden?’’ “Ik zal dit nooit goedkeuren!” “Hoe haal je het in je hoofd zo een goede man te verlaten!” “Arme kinderen, gedoemd te mislukken in hun leven” “Ga naar huis, praten jullie met elkaar. Smeek hem op je knieën om vergeving, en kom er met hem uit….anders ben je dood voor mij!” E. de schat, probeerde zelfs met jullie te praten. Maar jullie waren zo boos. Geen land mee te bezeilen. Geen gesprek mee te voeren. WAAROM dacht ik ooit op jullie begrip te rekenen.
Ik vergeet jullie reacties nooit meer.
Intens verdrietig en van streek ging ik terug naar huis, getroost door die lieve en goede man waar jullie het over hadden. En JA. Hij is lief. En JA. Hij is een goed mens. Maar JA. Dat ben ik ook! En hij. Ik. Verdienen beiden beter. Hij maakte mij niet gelukkig. Ik maakte hem niet gelukkig. Niet meer. En dat lag niet aan hem. Noch aan mij. Begrijpen jullie dan niet dat het mij jaren heeft gekost om uiteindelijk voor mezelf te durven kiezen? Denk je niet dat ik niet van alles heb geprobeerd om mijn relatie en gezin bijeen te houden? Het ging niet meer. Was ik verliefd geweest op een andere man, waren er relatieproblemen….dan had ik nog relatietherapie kunnen proberen. Of wat dan ook. En ik heb ook geprobeerd de relatie een kans te geven. Ik heb de relatie TIG kansen gegeven. Maar zoiets fundamenteels als lesbisch zijn in een hetero relatie. Het kon voor mij niet. Bij elkaar blijven voor de kinderen heb ik geprobeerd….dat lukte mij niet. E. had ook zijn wensen en behoeften. Ook naar mij toe als zijn vrouw. En ik kon niet de vrouw zijn die hij verdiende.
Maar ik ben wel het mens die ik behoor te zijn. Pappa. Mamma. Zoek geen schuld bij jullie zelf. Begrijp dat jullie het niet fout hebben gedaan. Ik ben eervol. Ik geloof in God, onze Schepper. En hoewel jullie het niet eens met mij zullen zijn, ben ik in de volle overtuiging dat hij mij zo heeft gemaakt. Jullie hebben mij normen en waarden meegegeven. Ik heb respect en eerbied voor mijn medemens. Ik draag via mijn werk bij aan mijn eigen onderhoud, die van mijn gezin en aan de maatschappij. Ik kan liefhebben en beminnen. Ben gezegend met het krijgen van kinderen, en zal hen opvoeden tot zelfstandige, verantwoordelijke, bewuste individuen. Die zichzelf mogen zijn, en zich mogen uiten en tonen aan de buitenwereld zoals zij dat wensen. Ik leid mijn leven zo eerlijk en integer mogelijk. Leg mij uit waar jullie of ik het dan fout hebben gedaan?
Ik ben van mening dat gelovig zijn en homosexualiteit samen gaan. Jazeker, dat geloof ik. God voelt een ieders intentie en kan zien in ieders hart. En als Hij in de mijne kijkt, ziet hij in wezen een goed mens. Hoewel in zonde geboren, want niemand is perfect. Maar dat geeft niet. Perfectie is niet haalbaar, en in mijn optiek overdreven. Mamma. Pappa. Probeer te begrijpen en te zien. Als ik mij zou voordoen als een hetero vrouw. Als ik mij zou voordoen van E. te houden. DAN zou ik liegen. DAN zou ik oneervol zijn. Want ik ben niet hetero. En ik hou niet van E. zoals een vrouw dat van haar liefdespartner behoort te doen. En ik weiger. Ik weiger te doen alsof. Ik weiger voor anderen te leven. Ik weiger om voor jullie te leven. Het is tijd om mijn leven te leiden. En als E. dat uit liefde voor mij en uiteindelijk ook voor zichzelf, kan accepteren en respecteren….waarom doen jullie dat niet?
Dit gaat niet om jullie. Dit gaat om mij. En om mijn leven. Het leven waarvan ik, net als jullie van overtuigd zijn dat het is geschonken door God. Heb vertrouwen dat ik dat leven met eerbied zal leiden. En ja. Ik maak fouten. Maar wie niet? Niemand is perfect. Maar zit niet op de troon van de Heer mij te veroordelen. Gij zult niet oordelen. Dat is niet aan jullie. Mij liefhebben als jullie kind..echter wel. Ik ben niet boos. Niet meer. Ik koester geen haat. Maar hoop. En geduld.
Jullie liefhebbende dochter,
Mona.
(Inmiddels heb ik voornamelijk met mijn moeder wekelijks telefonisch contact. Het begin is er.)
Tot volgende week. Dikke knufkus,
Mona
