Mijn Euro Pride: saai, te commercieel en niet relevant ?

Zo nu ruim een week na Europride begint het gewone leven weer de overhand te krijgen. De posts op de timeline van mijn facebookpagina staan weer in het teken van de dagelijkse besognes maar af en toe komt er nog een oproep voor een reunie van bootvaarders of een nabeschouwing voorbij. Ook ik ga naar een reunie, eigenlijk twee reunies zelfs, om nog even een snufje roze magie op te snuiven. Wat mij opvalt in sommige nabeschouwingen is de negatieve toon. Zo zou de Pride te commercieel zijn geworden, de botenparade te saai en een woord dat mij opviel en stak was, niet relevant (oke twee woorden)

Het fijne is dat iedereen hier natuurlijk zijn mening over mag hebben. Echter op mij komen de argumenten nogal onbedachtzaam en oppervlakkig over. Commercieel omdat er bedrijven zijn die mee varen en zich daarmee als lhbtiq vriendelijk willen profileren. Ooooooo schandalig voor de pegels gaan, dat doe je toch niet als idealistische, emancipatorische organisatie. Wat veel mensen niet weten is dat er hoge eisen aan de meevarende bedrijven worden gesteld. Zij kunnen slechts meevaren als zij duidelijk kunnen aantonen dat zij zich in het bedrijf inzetten voor lhbtiq emancipatie op de werkvloer en daarbuiten. Verder worden met hun pegels minder financieel draagkrachtige initiatieven ondersteund. Waarom mag een bedrijf dat zich daarvoor inzet niet mee varen? Nou ja,de discussie hierover begint een beetje een Pride traditie te worden. Het leuke is dat er zich tussen de beste stuurlui die aan wal staan ook mensen zijn die uit frustratie een nieuw initiatief ontwikkelen. Zoals nu iemand de Utrechtse grachten parade leven in probeert te blazen. Dit is natuurlijk alleen maar toe te juichen.

Veel mensen vonden de botenparade saai en vaak zag ik dat als argument het ontbreken van schaars geklede mensen werd gebruikt. Niet schokkend genoeg, te braaf enz. Ik vraag mij dan af wat voor hen de betekenis van de Canal Pride is en waar zij waren. Ik heb vele heerlijke, schaars geklede heren en dames gezien zowel op boten als langs de kant. Dat er geen blote tieten, lullen en kutten te zien zijn vind ik voor de zichtbaarheid en toegankelijkheid van dit feest alleen maar toe te juichen. Voor de liefhebbers waren er genoeg feesten waar je letterlijk en figuurlijk wel aan je trekken kon komen op dit gebied.
De kracht van het feest vind ik dat ook heterofamilies met kinderen gezellig in het roze met regenboogvlag de lhbtiq gemeenschap staan toe te juichen en groepen hetero’s met hun lhbtiq vrienden op boten of langs de kant het feest uitbundig meevieren. Ik ben een watje wat dat betreft en geef het gewoon toe, het ontroert mij, dat gevoel van saamhorigheid.

Het ontbreken van relevantie vind ik het domste wat er over de Pride gezegd wordt. Ik zal dat illustreren naar aanleiding van de twee initiatieven waarmee ik mij het meest verbonden voel, de Marokkaanse boot en de boot van Trans United.

Ik had twee jaar geleden de eer om op de eerste Marokkaanse boot mee te varen. Chris Belloni en Ilias Zian hadden ruim de tijd genomen om dit spektakel voor te bereiden. Zo zou deze boot een jaar daarvoor al varen maar werd dit uitgesteld omdat de Parade tijdens de ramadan plaats vond. Hun doel was de Marokkaanse gemeenschap te bereiken en daar het gesprek over lhbtiq emancipatie te beginnen. Bedoeld of onbedoeld het creëren van rolmodellen voor degene die zich eenzaam en alleen in de kast bevonden, met het destructieve idee dat zij de enige zijn. De waterval aan negatieve reacties wogen niet op tegen de enorme positieve impact die dit initiatief uiteindelijk had op de Marokkaanse lhbtiq gemeenschap. Discussies ontstonden en veel prominente en gewone Marokkanen mengden zich in het gesprek. Daar waar er vroeger nooit over gesproken kon worden werd het ineens een topic waar iedereen een mening over had. Dit jaar was het vervolg en de organisatoren Mohamed Chabi, Souad Boumedien en Nassiri Belaraj ontketenden een stroom aan publiciteit en aandacht. Veel prominente Marokkanen schaarden zich achter het initiatief en er werd binnen en buiten de gemeenschap veel over gesproken. Negativiteit alom maar dat deed het belang van de liefdevolle omarming van velen in de gemeenschap niet teniet. Veel mensen beseffen niet hoe veel het mensen soms kost om te kunnen zijn wie je bent. Uitgestoten door familie en gemeenschap, geweld en bedreigingen vallen sommigen ten deel. Een initiatief als dit krijgt een vervolg zodat mensen die de moed bezitten ook door medestanders uit eigen gemeenschap worden ondersteunt. Hoezo niet relevant?

Ik voer dit jaar mee met de boot van Trans United. Georganiseerd door een groep fantastische mensen. Het initiatief lag bij de Braziliaanse Ana Paula Lima die het opgevallen was dat er geen boot voer die de transgendergemeenschap vertegenwoordigde. Zij zocht contact met de organisatie Trans United en Beyong Veldkamp daar werkzaam omarmde het initiatief. Trans United is een organisatie onderdeel van het coc en bedoeld om empowerment te geven aan biculturele transgenders.
Het boot initiatief werd opgezet samen met de prachtige Barbie Tuinfort Landsmark de lieftallige Jessica Wolda( geen transgender) en de grappige Jackson Jackson. Ik ben bij sommige vergaderingen aanwezig geweest en heb gezien wat het inhoud om een boot op de parade te organiseren. Geld bij elkaar schrapen samenwerking met relevante organisaties zoeken en vooral veel tijd en energie. Maar ze hebben het voor elkaar gekregen. De eerste boot voor biculturele transgenders was een feit.De opvarenden waren een mix van Nederlandse en biculturele transgenders en cisgenders.
Een bont gezelschap uit binnen en buitenland. Het was een feest, een emotionele rollercoaster voor veel van de deelnemers. De Italiaanse en Braziliaanse dames die aanwezig waren op uitnodiging van Ana Paula wisten niet wat hen overkwam. Toen onze boot onder de eerste brug door voer en zij al die duizenden, kleurrijke mensen op de wal zagen staan die hen toejuichden werden zij helemaal extatisch. Als Koninginnen zwaaiden zij naar het publiek dat hen rozen en kushandjes toewierp. Voor sommige Caribische transgenders werd het bij tijd en wijle te veel en ontroerd door de stortvloed van liefde die van de wallenkant op hen af kwam lieten zij hun tranen de vrije loop.. Ook ik raakte bij tijd en wijle ontroerd (watje he ) doordat ik zag wat een impact de boottocht op de aanwezigen had. Mij realiserend dat allen een lange weg hebben afgelegd om op die boot te komen. Want zelfs als je familie wel liefdevol en begripvol is, zoals bij Rens de 12 jarige ambassadeur van Trans Pride die meevoer met zijn ouders, betekent transgender zijn dat je ook fysiek een lange weg te gaan hebt. Hormoonbehandelingen en operaties horen bij deze beslissing, en Rens is eerder een uitzondering dan regel. Velen van hen leven in de marge van de maatschappij. Een boot vol uitgesproken, moedige en gekke mensen om van te houden en net zoals mijn eerste boottocht op de Marokkaanse boot voelde ik mij dankbaar en vereerd dat ik erbij was. Na vier uur in elkaars gezelschap te zijn geweest kwam er een einde aan de tocht en tranen van triomf en ontroering vloeiden.
Ook dit is een niet opzichzelf staand initiatief, Trans United is bezig de maatschappelijke problemen van transgenders door meetings in kaart te brengen zodat de politiek hierop kan anticiperen. Heel trots ben ik op de organisatoren, op hun moed en doorzettingsvermogen.

Verder viel het mij op dat er veel religieuze initiatieven waren deze Europride, allerlei kerkdiensten en er wapperden regenboogvlaggen vrolijk op allerlei “Godshuizen” Wielie Elhorst had hierin een voortrekkersrol. De Pride Walk had meer deelnemers dan ooit en er werden 79 vlaggen meegevoerd van landen waarin homoseksualiteit nog steeds strafbaar is. Een initiatief van de onvermoeibare Hans Verhoeven die op deze wijze aandacht vroeg voor dit voor velen onbekende feit.
De Shakespeare Club was een initiatief van het coc dat 70 jaar bestaat en waar ook bij werd stil gestaan. Vele kleine initiatieven op gebied van cultuur speelden zich af op de intieme binnenplaats van het Amsterdam Museum.
Marten Bos had een prachtig feest in Amsterdam Oost georganiseerd genaamd “ Kleurrijk Oost”. Verbinding tussen verschillende culturen en religies stond daarin centraal. Het feest was een vrolijke mix van artiesten, eten en marktkraampjes. Ik heb het Marlene Gala bezocht georganiseerd door Wilma Bakker in het prachtige Tuschinki Theater waar een keur aan artiesten (sommigen fantastisch en sommigen wat minder) optraden. Er waren talrijke feesten, optredens, exposities en meer. Een vrolijke competitie die mede door mijn collega Marco Hohl werd gepresenteerd waren de Drag Olympics een gelegenheid voor onze gevarieerde kleurrijke Amsterdamse dragscene om zich van hun sportiefste kant te laten zien. Hilarisch, mijn ontdekking aldaar was de fantastische Snorrela WC een personage waar wij vast meer van gaan horen.

Dit was een hele kleine selectie van evenementen die plaats vonden tijdens EuroPride uitgelicht omdat ik er of bij was of omdat zij mij opvielen en elke lhbtiq er heeft zijn eigen herinnering aan deze Euro Pride. Het mooie is dat het vroeger de Gay Pride heette maar nu de Pride en dat waar vroeger de nadruk lag op het “Gay” karakter het nu een heel inclusief feest is geworden waarbij iedereen aan bod komt. Veel initiatieven voor Transgenders tijdens Trans Pride. Informatief bv, over wat masculiniteit betekent, tot heerlijke feesten tot een poēziemiddag georganiseerd door Brian van Nunen. Biseksuelen hadden hun events en ook het onderwerp interseksueliteit is tijdens deze Pride aan bod gekomen. Aandacht voor de combinatie religie en seksualiteit en de eerste religieboot die meevoer.
Enfin te veel om op te noemen, blij dat het voorbij is zodat de onrust die ik continu voelde, over het feit dat ik iets zou missen, weer is verdwenen. De organisatoren hebben een waanzinnig event neergezet. Dankbaarheid voel ik voor al de vrijwilligers die zich hebben ingespannen om alles in goede banen te leiden en een gemis voel ik nu al vanwege het vertrek van Irene Hemelaar die de Pride heeft getransformeerd van een Gayfeest naar een feest van inclusiviteit waarbij alle letters van onze lhbtiq gemeenschap aan bod komen en worden gezien. Hartelijk dank Irene en benieuwd naar wie jouw schoenen gaat vullen.