Solidariteit, hoe solidair kun je zijn?
De “hand in hand mars” in Arnhem was een succes en de opkomst viel niet tegen. Het was mooi weer dus dat hielp. Terwijl duizenden in Arnhem protesteerden woonde ik, samen met een vriendin, een herdenking van de slachtoffers van de gifaanval op onschuldige burgers in Syrië, bij.
Als betrokken burger zijn er zo veel zaken waarover je je zorgen kunt maken en steeds vaker zie ik een soort van ver piswedstrijd als het gaat over het tonen van je solidariteit en betrokkenheid. Waarom veranderen mensen hun profielfoto op Facebook na een aanslag in Zweden maar niet na een aanslag in Rusland? Waarom komen mensen wel in actie na een mishandeling van het zoveelste homostel maar is er nauwelijks belangstelling voor een herdenking van de inmiddels al weer 40 vermoorde transgenders dit jaar? Waarom zoveel ophef over een verdronken kind, aangespoeld op een Turks strand maar horen we nauwelijks iets wanneer er in Nigeria een dorp is uitgemoord? Waarom, waarom, waarom?
Als betrokken burger wordt je dagelijks overspoeld door het leed van de wereld, Zo veel media rapporteren en je moet tegenwoordig echt moeite doen om gevrijwaard te blijven van ellende, dichtbij of ver weg. Als ik naar mijzelf kijk wordt het mij wel eens te veel en er zijn dagen dat ik mijn kop heel diep in het zand wil steken omdat ik anders de dag niet door kom zonder een constant gevoel van verdriet en teleurstelling over onze wereld te voelen. Ik moet dan dichtbij kijken om in de dagelijkse gang van zaken hoop te vinden.
Waarom reageren mensen wel op de ene tragedie en niet op de ander. Dit heeft natuurlijk te maken met hoe mensen zich identificeren met de slachtoffers. Als ik kijk naar de groep waar ik mij het meest verbonden mee voel en mij voor inzet is dit de LHBT+ gemeenschap.
Vroeger werd deze de Holebi gemeenschap genoemd.Transmensen hoorden er ook bij, daarna aangeduid met de letters LHBT en nu LHBTIQ.
Wat mij in al de jaren dat ik de radioshow Pink Terrorists presenteer opvalt, is dat onze gemeenschap zich steeds meer differentieert en uitbreidt. De dames en heren hebben hun eigen Pride zo ook de Transgenders, en ook mensen met een intersekse conditie worden zichtbaarder en organiseren steeds meer eigen activiteiten. Dit is natuurlijk fantastisch omdat hierdoor de diversiteit in onze samenleving steeds zichtbaarder wordt en ook de problemen waar al deze verschillende mensen mee worstelen steeds beter in kaart worden gebracht. Toch is er ook een nadeel. In mijn visie wordt een ander aspect soms wel eens vergeten en dat is verbinding. Verbinding is waardoor mensen zich betrokken voelen met jouw zaak. Dit is niet eenvoudig maar wel noodzakelijk wil je een breed gedragen verandering in onze maatschappij tot stand brengen
Vaak predikken we voor onze eigen gemeente terwijl het juist belangrijk is dat we “de ander” voor onze zaak zien te winnen. Je kunt in mijn opinie nooit zaken verwachten zonder deze zelf uit te dragen. Als je als homo sympathie en acceptatie verwacht van b.v religieuze gemeenschappen omarm dan de mensen uit deze gemeenschap die zich hier voor inzetten. Laat je niet uit in generalisaties waarbij je voorbij gaat aan de inspanning die sommigen doen. Toon dezelfde verontwaardiging als moslima’s met hoofddoek op straat worden bespuugd of lastig gevallen. Dit geld andersom natuurlijk ook. We strijden niet slechts voor onszelf, voor ons eigen groepje, tenminste ik niet. Ik word natuurlijk kwaad wanneer ik hoor van weer een mishandeling van een homostel maar ook een aanslag, waar dan ook, raakt mij diep, vluchtelingen die onmenselijk worden behandeld nadat ze gevlucht zijn voor onderdrukking en geweld, discriminatie, oorlog, hongersnood en andere zaken waarbij onrecht en geweld slachtoffers maken. Ik wil niet dat mensen anderen een gebrek aan betrokkenheid verwijten, maar zich inplaats daarvan de betrokkenheid die getoond is, prijzen. Er is te veel ellende op de wereld. Je kunt je niet bij alles en iedereen betrokken voelen en je overal voor inzetten. Dit zou volgens mij niet gezond zijn voor de menselijke psyche. Er moet namelijk ook gelachen worden, de liefde moet worden bedreven, schoonheid moet worden ontdekt en van worden genoten, vriendschappen gevierd en een boterham verdiend. Dan kan er ruimte zijn voor solidariteit als je leven in balans is. Ben je teleurgesteld in de mensheid omdat ze jouw zaak niet ondersteunen realiseer je dan dat je ze niet hebt weten te bereiken dat je niet doorgedrongen bent tot hun hart en dat je dus moet nadenken over hoe je dat kunt bewerksteliggen. Dat doe je nooit met verwijten maar altijd met liefde en door zelf het goede voorbeeld te geven. Ik ga voor liefde, respect en verdraagzaamheid niet alleen voor mijn prachtige, gekke, strijdbare en diverse LHBT+ gemeenschap maar voor iedereen op deze getormenteerde wereld die dit nastreeft.
Jullie Pink Terrorist.
