I’m here and i’m queer!!
In eerdere blogs vertelde ik wat meer over mezelf. Over mijn relatie met de vader van mijn kinderen. Mijn coming out als lesbienne. De jarenlange relatie met een vrouw die later bij mij uit de kast kwam als transman. Je kan je dan wellicht afvragen hoe het nou eigenlijk zit. Met mij. Opgetrokken wenkbrauwen. Frons. Complete verwarring, wellicht. Like: Je bent lesbisch, maar je kan ook op een man verliefd worden. How does that even work? Ga er even lekker voor zitten. Ja, zit je goed? Ok.Here we go.
Al vanaf dat ik jong was, merkte ik dat ik “anders” was of in ieder geval anders dacht, dan de mensen om mij heen. Vrienden en vriendinnen. Kennissen. Familie. En dan doel ik niet alleen op het feit dat ik verliefd kan worden op vrouwen. Nee, het ging veel verder dan dat. Mijn familie bijvoorbeeld (God, bless them) konden erg stellig zijn in hun opvattingen. Wat mij het meest bijstaat waren de opvattingen over homoseksualiteit, wat zij in hun geheel afkeuren en veroordelen. Maar ook over de positie en rol van de vrouw. In de maatschappij en in het gezin, waarvan bij menig persoon al dan niet met feministische trekken, de haren recht overeind gaan staan. Het verloop van mijn leven leek door tussenkomst van mijn ouders bestand tegen de grillen van het Toeval. Tot in de puntjes hadden mijn ouders bedacht hoe mijn leven er uit kwam te zien. Studeren. Maar dan wel een studie goed gekeurd door pa en ma. Werken. Te kiezen uit een door hen vooraf geselecteerd aantal branches. Gezin stichten. Toch wel minimaal twee kinderen, liefst meer. Man tevreden houden. Oh yes. Vooral die was a biggie. Zucht. Dat mijn ouders het beste voor me wilden en goede bedoelingen hadden, wil ik best geloven. They meant well. No bashing going on here. Maar ik geloofde niet perse dat het leven wat zij voor mij hadden uitgestippeld per definitie bij mij paste. En, achteraf gezien, had ik daarin gelijk.
En dat werd hen langzaam aan duidelijk. Ik dacht na over dingen, vormde door de jaren heen zo mijn eigen meningen en opvattingen. Een gezonde ontwikkeling voor een kind. Dacht ik. Ik ging, zeker als kind, vaak de discussie met mijn ouders aan. Over verschillende onderwerpen. Trok hun meningen met de nodige argumenten in twijfel, stelde vaak kritische vragen. Dit werd, op zijn zachts gezegd en heel hard duidelijk gemaakt, niet gewaardeerd. Dan had ik een grote mond, was ik brutaal. Bovendien trek je niet in twijfel wat je ouders je vertellen. You crazy? Dat is ongehoord. Je deed blindelings wat ze je opdroegen. And that’s all, folks. Toen ik ontdekte dat ik verliefd kon worden op meisjes, op latere leeftijd op vrouwen, hield ik dit voor me. Het was me duidelijk dat ik dit niet met mijn familie kon delen. Ook mijn anders zijn, anders nadenken, kritisch zijn, hield ik steeds meer voor me. Er was geen ruimte in mijn familie voor dialoog aangaande deze onderwerpen. Na mijn coming out als lesbienne, veranderde er nog veel meer voor mij dan alleen de breuk met mijn ex-partner, verandering in gezinssamenstelling. Ik kwam tot het besef dat liefde vele vormen kent. Seksualiteit ook. Gender ook. En niet alleen strikt hetero. Dat het standaardgezin (man, vrouw 2.5 kinderen) niet meer zo standaard was. Dat er allerlei gezinnen voorkomen. Man-man, man-vrouw, vrouw-vrouw, partners met een derde of vierde partner erbij. Met of zonder huisdier. Al dan niet met 2.5 kinderen. Mede door de strenge opvoeding van mijn ouders, werd ik juist heel ruimdenkend in veel opzichten. Vind ik bijvoorbeeld dat kinderen zelf hun mening mogen vormen. Genderneutraal opgevoed horen te worden, niet in een hokje geduwd en volledig aangestuurd. Maar in plaats daarvan kinderen zelf hun weg te laten vinden, en op een later tijdstip zelf (als ze dat willen) aan te geven wat hun identiteit is. Het te respecteren en accepteren als ze hun identiteit juist wel (gelijk) aangeven. Spelen met het speelgoed wat hen trekt. Geen jongensspeelgoed. Geen meisjesspeelgoed. Gewoon speelgoed. Zichzelf verbaal of expressief qua zelfgekozen kleding, haardracht, hobby’s en interesses mogen uiten en presenteren aan de wereld. Zichzelf mogen zijn. Houden van wie ze willen. Hun dromen najagen en waarmaken.
Door de coming out van ex-partner R, als transman, werd ik “gedwongen” wederom na te denken over mijn eigen sexualiteit en identiteit. (zie je…ik kom heus wel op de proppen met een antwoord, hoor…hou vol, ghehe.) Ik was immers lesbisch. Kwam uit de kast als..LESBISCH! NIET hetero! Damn, ik wilde dat destijds echt van de daken schreeuwen. Er werd voor mijn gevoel door R’s immers aan mijn sexuele identiteit getoornd. En dat kon niet. Dat mocht niet. Of toch wel? Het opnieuw kijken naar mijn sexuele identiteit was not a bad thing. Hoe zit het nou eigenlijk? Wat voel ik nou eigenlijk? Kan ik een relatie aan met een man? En dan nog steeds lesbisch zijn? Ik heb het eerder gezegd, maar het bleek in mijn geval simpel. Ik hield van hem. Juist om wie hij was. Dat hij in wezen een man is, in een door de maatschappij als vrouwelijk aangeduid lichaam, veranderde daar uiteindelijk niets aan. Het was geen makkelijke periode, het proces tot volledige acceptatie heeft jaren geduurd. Evenals zijn proces uit te vinden hoe het nou voor hem is. Hoe het bij hem nou zit. Ik had geen moeite met zijn trans zijn an sich. Wel met het gevoel in een hetero relatie te zijn beland. Het verliezen van mijn vrouw en het rouwen om haar. Ik kwam uiteindelijk wel tot acceptatie. Dit is voor een ieder echter verschillend. Er zijn ook relaties gestrand omdat de partner de transgevoelens niet kan of wil accepteren. En alle gevoelens mogen er zijn en zijn valide. Hoe pijnlijk voor de ander ook. Mijn mening dan. Zelf ging ik ook door een transitie. Jazeker. Doordat ik in mijn vriendenkring en uitgaan in de “roze ” scene in aanraking kwam met transpersonen merkte ik dat ik mij wel degelijk aangetrokken kon voelen tot transmannen, transvrouwen, cisvrouwen en gender fluïde personen. Het blijkt uiteindelijk, zoals vaak…de chemie, aantrekkingskracht dat je met iemand hebt die doorslag geeft. De vaak genoemde “klik”. De rest just follows..de transitie in mij reikte zo veel verder. En bracht mij veel nieuwe inzichten.
Maar wat een veranderingen allemaal. In mij. Om mij heen. Heftig. Intens. Maar fijn. Gaf me weer wat duidelijkheid. En dan nog wist ik niet wat dit dan concreet voor mij betekende. Ik voelde me in ieder geval niet lesbisch meer, gezien de definitie die daar aan hangt. Het was mij duidelijk geworden dat ik mij niet meer aan de uitgezette kaders (oa die op het gebied van de politiek, sekse en identiteit etc) die de maatschappij heeft uitgezet, wilde of kon houden. Fuck al die hokjes! dacht ik. Fuck uitgezette kaders! Wat de maatschappij mij oplegt hoef ik niet perse, per definitie aan te nemen. Ik onderzoek zelf, ga zelf na, wat voor mij goed voelt. Wat ik nodig heb, wie en hoe ik het wil benoemen. ALS ik dat al wil. Benoemen….wat is dat toch met de mens dat ze alles wil benoemen? Analyseren, in zich opnemen… Juist WEL in hokjes willen stoppen? Labelen? Zodat je het kan benoemen dus, kan categoriseren. Herkennen. En ja een waardeoordeel vellen. Humans…En ja, ook bij mij was dit toch niet anders. Sad really.
Queer. I’m queer, y’all.
Je hebt wellicht vaker gehoord van de LGBTQQIP:
L Lesbian, Lesbisch
G Gay, Homoseksueel
T Trans, Transgender
Q Queer
Q Questioning
I Intersex
P Pansexual, Panseksueel
Definitie Wikipedia van de term Queer:
Queer is een parapluterm voor onder andere homoseksualiteit en/of travestie, maar ook mensen uit de punkscene identificeren zich vaak als queer. De term is meestal bedoeld om zich af te zetten tegen de standaard heteronorm en trekt tegelijkertijd elk mogelijk hokje in twijfel. Progressieve queers beschouwen de homowereld als rolbevestigend en commercieel. Queers vinden bijvoorbeeld dat binnen de homoseksuele mainstream de hetero-instituten zoals het huwelijk te veel als moreel juiste standaard wordt gezien. Ook verafschuwen queers bedrijven die homoseksueel gedrag niet accepteren maar zich wel in commercieel opzicht tot de ‘roze markt’ richten.
Meer nog dan een parapluterm kan men ‘queer’ dus ook beschouwen als een politieke stellingname. De kritiek op heteronormativiteit en het binaire geslachtsmodel wordt dan uitgebreid naar het aan de kaak stellen van elke identiteitsnorm. Radicale queers zien in alle discriminatievormen een gemeenschappelijke basis, namelijk het categoriseren en vervolgens in- of uitsluiten van mensen. Daarom verzetten ze zich niet alleen tegen homo-/lesbo-/bi-/transfobie en tegen seksisme en genderisme, maar bijvoorbeeld ook tegen racisme, validisme, leeftijdsdiscriminatie en economisch onrecht.
Niet iedereen is even blij met de term ‘queer’. Sommigen vrezen dat dit ‘anti-label’ een nieuw, vast omschreven hokje wordt, of te veel bepaald wordt door de kraakbeweging en/of definiëren zich liever helemaal niet. Anderen verkiezen juist vaste categorieën en voelen zich bedreigd in hun eigen seksuele of genderidentiteit. Zelfdefinitie is echter een queer basisprincipe. Iedereen is dan ook vrij om zijn, haar of per eigen etiket en aanspreekvorm te kiezen – of niet te kiezen. Anderen omhelzen het woord als geuzennaam.
Een ieder is verschillend en houdt er wellicht een andere opvatting of mening op na van de term…En that’s cool.
Maar bij mijn eigen omschrijving kan ik mij goed en die van Wikipedia redelijk goed, vinden.
So there it is. I’m queer.
If you did not know….now you DO.
Tot volgende week, dikke knufkus!
Mona.
